روش‌های درمانی و روش‌های پیشگیری از عوارض تالاسمی بسته به نوع بیماری و شدت آن تفاوت دارد و عموماً موارد زیر را شامل می‌شود:
- انتقال مکرر خون
- داروهای شلاته‌کننده آهن
- مکمل فولیک اسید
- پیوند سلول های بنیادی
درمان انواع خفیف تالاسمی
تظاهرات و عوارض انواع خفیف تالاسمی اندک است و اکثر این بیماران نیازی به مداخله درمانی جدی ندارند و فقط در برخی موارد که فرد به هر دلیل خون از دست دهد (جراحت، جراحی، زایمان و …) ممکن است نیاز به انتقال خون پیدا کنند.
درمان انواع متوسط تا شدید تالاسمی
دریافت دائمی خون
دردسترس‌ترین و رایج‌ترین درمان تالاسمی‌های متوسط تا شدید، انتقال خون است، بیماران مبتلا به انواع شدید تالاسمی، برای تمام عمر، نیاز به تزریق خون دارند.
داروهای شلاته‌کننده آهن
به طور کلی جذب روده‌ای آهن در افراد مبتلا به تالاسمی بیشتر از حالت عادی است. در آن دسته از بیماران که خون نیز دریافت می‌کنند، طبیعتاً آهن اضافی نیز همراه آن دریافت می‌کنند. این آهن اضافی نمی‌تواند از بدن دفع شود و برای بافت‌ها و ارگان‌های بدن به ویژه قلب و کبد سمی است و عوارض جدی را برای بیمار به دنبال دارد. برای دفع آهن اضافی از بدن داروهای شلاته‌کننده آهن تجویز می‌شود که به آهن متصل و آن را از بدن دفع می‌کنند. سابقاً این داروها صرفا به صورت تزریقی وجود داشتند که مصرف آن برای بیمار سختی‌هایی به همراه داشت. هم اکنون فرم خوراکی آن به نام دفراسیروکس (الیجید) برای مصرف این بیماران در دسترس است.
مکمل فولیک اسید
افراد مبتلا به تالاسمی دارای خون‌سازی غیرنرمال هستند و به این خاطر نیازشان به فولات بیشتر از افراد عادی است. سطوح فولات افراد مبتلا به تالاسمی ماژور به شدت پایین است فلذا می‌بایست تحت نظر متخصص مکمل فولیک اسید دریافت کنند.
پیوند سلول های بنیادی
این روش درمانی کمتر متداول است و ممکن است با تشخیص پزشک برای کودکان مبتلا به تالاسمی شدید استفاده شود. در این نوع درمان، دریافت سلول‌های بنیادی از یک اهداکننده سازگار گرفته می‌شود.
